[115] Książka: "Smolar. Piłkarz z charakterem" - Jacek Perzyński (2010)

Dziś kilka, dosłownie kilka słów o biografii polskiego piłkarza.Dość długo się z nią męczyłem, bo z przerwami trwało to dobrych kilka miesięcy, ale ostatnio miałem trochę wolniejsza głowę (mimo zajętych oczu i rąk), więc postanowiłem zlecić IVONIE, żeby mi przeczytała tego gniota do końca. Wiele to nie zmieniło, a jaka jest ta książka, i dlaczego jest taka jaka jest można przeczytać w dalszej części recenzji. Zapraszam!

Wiecie co jest największą wadą tej książki? Nijakość. i nie chodzi tutaj o to, że książka jest nijaka pod względem treściowym, choć i tutaj mam pewne zastrzeżenia - o czym za chwilę - ale o nijakość autorską. Książka ta jest bowiem napisana jak autobiografia, jednak jej autorem nie jest człowiek, który mówi w niej w pierwszej osobie, czyli Smolar, a Jacek Perzyński. I to wkurwia. Oj, niemiłosiernie wkurwia. Wkurwia przede wszystkim zarozumiałością i megalomanią stylu, co tak naprawdę nie wiadomo na kogo zwalić/komu zarzucić - bo przecież nie można powiedzieć tego ani o autorze (może to Smolarek taki jest), ani o tym kogo te wypowiedzi dotyczą (może to autor przedstawia Smolarka w takim świetle). Ciągle mamy do czynienia ze zdaniami, byłem najlepszy, nie mam sobie nic do zarzucenia, byłem najlepszy, wiem najlepiej, byłem naprawdę dobry, ups!... czyżbym się powtarzał? Niestety autor też :/ Choć to nie jedyne powtórzenia, niektóre sprawy są wielokrotnie wałkowane prawie w niezmienionej formie w innych kontekstach. I niby jest to później tłumaczone, dlaczego tak a nie inaczej, ale ludzie, nie róbcie z nas debili, już raz to czytałem, wystarczy delikatnie wspomnieć, o który fragment chodzi, a nie wałkować to wszystko od początku ze szczegółami - toć my nie amerykanie, damy se rade z tak banalną treścią. Nie podobały mi się też wszystkie mądrości jakie były w tej książce przedstawione na temat polskiej i światowej piłki. I tu kolejny problem, bo nie chodzi o samą ich treść a o sposób w jaki były wyrażone. Taki mentorski ton jaki z nich płynął. Ej, Wy się nie znacie, wszystko robicie źle. No niby rozumiem, że chłop w tym siedział i wiedział co i jak, ale mimo wszystko jakoś słabo mi to konweniowało :/ Jednak nie moja rzecz...

Ja nie wiem po jakiego grzyba było pisać te książkę w tak idiotycznej formie. Czytałem już nie jedną biografię i autobiografię, ale jeszcze nigdy nie spotkałem się z takim debilizmem.

Jedyne co ją ratuje to dużo ciekawych wydarzeń w jakich brał udział Smolarek opowiedzianych z dość dużą dokładnością, bo przecież mimo wszystko jego dokonania są naprawdę okazałe jeśli nie wybitne (nie każdy wszak jest dwukrotnym finalistą mistrzostw świata - w tym raz brązowym medalistą - w piłce nożnej i doszedł z polską drużyną do półfinału międzynarodowych rozgrywek klubowych).

Z tych też powodów na moją ocenę składają się dwa elementy: treść i styl.

Za treść dam spokojnie 7, niestety za styl 1. Przykro, a mogło być tak pięknie.

Moja ocena: 4/10