Lionel Barrymore a właściwie Lionel Blythe ur. 28.04.1878 w Filadelfii, zm. 15.11.1954 w Van Nuys koło Los Angeles amerykański aktor, reżyser, malarz i pisarz.
Pochodził z aktorskiej rodziny, miał dwóch młodszych braci Ethela i Johna, jego matką chrzestną była Helena Modrzejewska. Zdecydował się podtrzymać tradycję rodzinną i występował na Brodway'u 25
lat z przerwami, lecz nigdy nie był beneficjentem - lub ofiarą (jak kto woli) -
uwielbienia, jakim darzono jego młodszego brata Johna. W teatrze debiutował jako dziecko, aktorstwo doskonalił w Paryżu w latach 1906-1909. Zagrał w wielkiej
liczbie filmów (około 250) - 19 w samym 1912 roku.
Debiutował w 1909, grał m. in. kilkakrotnie u D.W. Griffitha w "Bitwie (1911), "The Informer" (1912), "Judyta z Betulii" (1913); na ogół grywał żołnierzy, "czarne charaktery", ojców, później zaś często skąpych milionerów i sentymentalnych dziadków. Przez dwadzieścia lat przeplatał aktorstwo z reżyserowaniem w filmach
takich jak "Just Boys" (1914) i "Madam X" (1929), za który to film, w 1930, był nominowany do Oskara w kategorii najlepszy reżyser. Jednak w ostateczności
pozostał przy aktorstwie, grając takie postaci jak lubieżny kaznodzieja
w "Grzechu Sadie Thompson" (1928), czy dobroduszny przywódca-naukowiec w
"Tajemniczej wyspie" (1929). Od 1926 gwiazda MGM, partner m. in. Grety Garbo ("Kusicielka" 1926, "Mata Hari" 1931, "Ludzie w hotelu" 1932, "Dama kameliowa" 1937), Glorii Swanson ("Sadie Thompson" 1928), Jean Harlow ("The Girl From Missouri" 1934), Shirley Temple ("Mały pułkownik" 1935), Joan Crawford ("The Gorgeous Hussy" 1936).
Jego kariera osiągnęła szczyt, kiedy zdobył nagrodę Akademii dla
najlepszego aktora za rolę adwokata-alkoholika Stephena Ashe'a w
"Wolnych duszach" (1931). Niewykluczone, że na jego zwycięstwo wpłynął
fakt, iż prawie nie znikał z ekranu; tylko jeden jego monolog trwał
nieprzerwanie przez 14 minut.
Cała trójka Barrymowów spotkała się na planie filmu "Ostatnia cesarzowa" (1932). Podobnie jak
John, uwielbiał role polegające na przebierankach, zagrał
na przykład drobną staruszkę w "The Devil-Doll" (1936). Jednak po rolach
patriarchy w "Cieszmy się życiem" Franka Capry (1938) oraz zrzędliwego,
lecz mądrego doktora Leonarda Gillespiego, w serii filmów o doktorze
Kildarze (1938-43 i '47) , która zresztą przyniosła mu sporą popularność, zaczął coraz częściej wcielać się w role jowialnych lub
ponurych starszych panów śmiejących się z własnych błędów młodości.
Od 1937 cierpiał na ostry artretyzm i często występował na wózku inwalidzkim. Związał się wtedy z radiem; grał jednak nadal w filmach, m. in. w "Pojedynku w słońcu" Kinga Vidora i "Tym wspaniałym życiu" Franka Capry (1946), w "Key Largo" (1948) Johna Hustona i "Right Cross" (1950) Johna Strugesa.
Wyreżyserował kilkanaście filmów, m. in.: "Life's Whirpool" (1917, także scenariusz), "His Glorious Night (także muzyka), "Szelmowska pieśń" ("The Rouge Song", 1930, także produkcja), "Ten Cents a Dance" (1931).
Mimo surowego katolickiego wychowania Barrymore miał dwie żony.
